Hanne Fatah, I lost my umbrella in Kanazawa

master beeldende kunsten
vrije kunsten
Mentoren / Mentors:
Ives Maes
Hanri Jacobs
Jan Florizoone

NED

We worden steeds omringd door labyrinten die zich in verschillende vormen aan ons opdringen. We hebben de behoefte om het labyrint in onze levens te ontrafelen. We bewandelen paden, laten andere wegen links liggen, keren terug op onze stappen, sluiten de deur achter ons om ze nooit meer te open.

We zijn altijd nieuwsgierig naar iets wat we niet zien. Wat zal er om de hoek schuilen? Er komt ook vaak spanning bij kijken. Ik ben op zoek naar manieren om dit spanningsveld op te roepen. Via grote, installatieve tekeningen probeer ik te begrijpen welke ingrepen in een ruimte een desoriënterend gevoel veroorzaken. Ik noem ze tekeningen omdat ze in essentie geschreven paden veronderstellen. Hiermee ga ik ook op zoek naar het moment dat de grens tussen werkelijkheid en verbeelding vervaagt. Wanneer krijg je het gevoel dat je afgesloten bent van de buitenwereld? Is dit voor iedereen hetzelfde? Zijn er bepaalde eigenschappen die noodzakelijk zijn?

Het perspectief in een labyrint is van groot belang. Als je het labyrint op ooghoogte ervaart, krijg je chaos en een uitzichtloosheid. Als je vanuit vogelperspectief naar het labyrint kijkt, heb je orde en duidelijkheid. Je ziet de plattegrond. Het is net zoals een stratenplan van de stad. Je ziet de verschillende bochten en verbindingen.

In mijn praktijk maak ik vooral gebruik van open structuren. Op deze manier tracht ik het spanningsveld tussen een geblokkeerd en een open zichtveld bloot te leggen. De structuren roepen labyrintische vragen op. Wat gebeurt er als er geen horizon is? Hoe ga je om met beweging in relatie tot een gedefinieerde grens? Hoe definieer je een grens? Hoe beweeg ik door de ruimte in relatie tot de aanwezige vormen? Hoe meet ik de ruimte? Wat is de rol van tijd? Op deze vragen probeer ik een antwoord te vinden in mijn artistiek onderzoek.

 

ENG

We are always surrounded by labyrinths that impose themselves on us in various forms. We feel the need to unravel that labyrinth in our lives. We walk certain paths and ignore others, return to our steps and close the door behind us to never open it again.

We are always curious about things we don’t see. What will be hiding around the corner? There is often tension involved. I’m looking for ways to evoke this tension. Through large installation drawings I try to understand which interventions in a space cause a disorienting feeling. I call them drawings because in essence they assume written paths. With this I also search for the moment when the boundary between reality and imagination blurs. When do you get the feeling that you are closed off from the outside world? Is this the same for everyone? Are there certain necessary characteristics?

The perspective in a labyrinth is very important. If you experience the labyrinth at eye level, you get chaos and a hopelessness. If you look at the labyrinth from a bird’s eye view, you have order and clarity. You see the map. It’s just like a street plan of the city. You see the different curves and connections.

In my practice I mainly use open structures. In this way I try to expose the field of tension between a blocked and an open field of vision. The structures raise labyrinthic questions. What happens if there is no horizon? How do you deal with movement in relation to a defined boundary? How do you define a boundary? How do I move through space in relation to the present forms? How do I measure space? What is the role of time? In my artistic research I try to find an answer to these questions.