Stéphane Vervaeke, Stones, forever stones

Ze moet in slaap gevallen zijn. Ze houdt haar handen boven haar hoofd. Is ze in gevaar? Zijn de dingen van kleur veranderd? Is de atmosfeer nog hetzelfde? Ze zet zich recht en blijft zitten. De kleuren zijn inderdaad veranderd. De dieren zijn verdwenen en de planten houden zich verdacht stil. Ze houdt haar lippen op elkaar en ademt zachtjes via haar neus. Ze sluit haar ogen en beeldt zich in dat ze elders is – niet daar. Even niet. Ze houdt zichzelf vast. Ze voelt de randen van haar lichaam. Haar huid voelt warm aan. Ze denkt aan veilige plekken en mooie kleuren. Even gaat voorbij.

She must have fallen asleep. She is holding her hands above her head. Is she in danger? Have things changed colour? Is the atmosphere still the same? She straightens out and stays seated. The colours have indeed changed. The animals have disappeared and the plants are keeping quiet suspiciously. She holds her lips together and breathes gently through her nose. She closes her eyes and imagines that she is elsewhere – not there. For a moment not there. She is holding on to herself. She feels the edges of her body. Her skin feels warm. She thinks of safe places and beautiful colours. A moment goes by.